جهان در مقابل شکوهت، خاضعانه سر خم می‏کند.
از پیشانی بلندت، صبح طلوع می‏کند و نخستین روز عشق، آغاز می‏شود.
چقدر ردای نبوت بر قامت برافراشته‏ات برازنده است!

نامت را می‏شنوی از زبان پرنده؛ از دهان کوه‏ها، جنگل‏ها
نامت را می‏شنوی از دهان بادهای وزان که مدح تو را می‏گویند. وعده خدا تحقق یافت.

تو چون حقیقتی از کوه جاری می‏شوی تا انتظار دنیا را پایان ببخشی.
لب باز می‏کنی و عطر گل محمدی، عالم را لبریز می‏کند. تمام انبیا، در تو خلاصه شده‏اند.
محمد هستی؛ اما تبر ابراهیم بت‏شکن بر دوش محمد هستی، اما هیبت و اقتدار موسی از شانه‏هایت جاری است.

«محمد»، هستی؛ اما زهد «عیسی» در رفتارت مشهود است.
چراغ‏های هدایت در دستان تو چقدر روشن و نورانی‏اند! چون خورشیدی بر پیشانی حرا طلوع می‏کنی و جهان از امروز آغاز می‏شود؛ از آغاز رسالت تو. لب‏های کویری حجاز، بوی بارانی حضورت را حس کرده که چشم از حرا برنمی‏دارد.

تقدیر جهان را به دستان تو سپرده‏اند. از این پس، شادی فراگیر می‏شود. می‏آیی تا دیگر حسرت نگاه هیچ دخترک بی‏گناهی در خاطره تاریخ، زنده به گور نشود. می‏آیی تا شعب ابی‏طالب، دلتنگی‏هایش را پای سفره صبوری تو بنشیند، تا خدا در ازدحام و همهمه «هبل‏ها» و «عزی»ها فراموش نشود.
امروز، روز آغاز حیات طیبه انسان است. حجاز، هیجان آمدنت را زانو زده است.
کعبه، شوق نبوتت را به طواف آمده. ردای رسالتی ابدی، شانه‏های محمدی‏ات را پوشانده است.

می‏آیی تا شب‏های هیچ یتیمی، بی‏ستاره نباشد.
تا تیرگی پوست بلال‏ها، منطق برتری و زراندوزی امیه‏ها نشود.

تقدیر جهان را به دست‏های تو سپرده‏اند؛ به دستان مهربان تو که از منتها الیه رحمت پروردگار، جاری شدی بر زبان هستی؛ تا «رحمة للعالمین» باشی، تا آیین جاهلیت را مدفون کنی برای همیشه، در حافظه خاک هرگز نامت از دریچه‏های فراموشی عبور نخواهد کرد؛ وقتی تمام مأذنه‏ها و گلدسته‏ها هر روز نامت را با اقتدار و شکوه، فریاد می‏زنند.

از این پس دنیا، تنها در سایه اقرار به رسالت تو، سربلند خواهد زیست.